The Law Of The Land

“If you don’t believe in gay marriage then don’t marry a gay person.” (Whoopi Goldberg)

Sinds vicepresident Joe Biden hem voor de zomer een duwtje gaf, sprak president Obama als eerste zittende president ooit zijn steun voor het homohuwelijk uit. Eerder dit jaar rondde de steun voor het homohuwelijk in de publieke opinie ook de kaap van de vijftig procent en nadat ook Maine en Maryland op 6 november het licht op groen zetten, staat de teller van staten waarin holebikoppels kunnen huwen al op 9 (+ D.C.). De weg is nog lang, daar niet van, maar het gaat in elk geval de goede richting uit. Dat maakt het des te opvallender dat in een land als Frankrijk de kwestie nog altijd voor grote controverse blijft zorgen. Het debat laaide enkele weken geleden op en duizenden mensen kwamen ondertussen al op straat om te demonstreren. Als het van de UMP afhangt, zit een wetswijziging er echter niet meteen in.

Op zich is dat verwonderlijk. Bijna zes op de tien Fransen zijn voorstander van het homohuwelijk, de helft vindt zelfs adoptie aanvaardbaar – toch een wezenlijk verschil met de V.S. President François Hollande (PS) heeft het homohuwelijk al op de politieke agenda geplaatst voor 2013, maar afgaande op de verhitte reacties van de politieke rechterzijde wordt het allicht geen ‘walk in the park’. De UMP van voormalig president Sarkozy is namelijk tegen.

Homo’s mógen al trouwen met wie ze willen – zolang het met iemand van het andere geslacht is.

En als het van Christine Boutin, de voorzitster van de Christendemocratische partij (een fractie binnen de UMP), afhangt, is de hele discussie zelfs overbodig. Met een cirkelredenering zonder weerga herleidde ze vandaag op de Franse radio het debat rond holebirechten immers tot een semantische bagatel. “Le droit au mariage est ouvert à tout le monde”, stelde Boutin zonder verpinken. Naar verluid met uitgestreken gezicht voegde ze daar nog aan toe dat “les homosexuels peuvent se marier naturellement mais avec une personne de l’autre sexe. C’est ça le mariage, ce n’est pas une question d’amour.”

#mybad #problemsolved #waitwhat?!

Nu ja, helemáál nieuw is een dergelijk discours natuurlijk niet en alsof de duivel ermee gemoeid is, valt het zelfs terug te brengen tot voormalig presidentskandidate en ‘professional hatemonger’ Michele Bachman. Tijdens een campagnebijeenkomst in 2011 lanceerde ze immers een vergelijkbare redenering – al blijft het origineel natuurlijk onnavolgbaar. Toen studente Jane Schmidt vroeg waarom holebikoppels niet konden trouwen, antwoordde Bachmann kortweg “because that’s not the law of the land”. Dat ze daar verder geen graten in zag, bewees ze met volgend compromisvoorstel. “They can get married, but they abide by the same law as everyone else. They can marry a man if they’re a woman. Or they can marry a woman if they’re a man”. Geen “special rights” in het Amerika van Michele Bachmann.

En als dat hen niet zint, kunnen ze ‘the gay’ nog steeds laten behandelen bij de wederhelft van Michele Bachmann.

Nu valt er in eerste instantie wel één en ander aan te merken op de manier waarop Boutin en Bachmann de problematiek rond holebirechten denken te hebben doorgrond. Je kan je afvragen waarom mensen wiens leven op geen enkele manier beïnvloed wordt door de kwestie, ervan overtuigd blijven dat net hún mening de sleutel vormt. Je zou ook kunnen opwerpen dat er sterkere argumenten bestaan dan ‘dáárom’ en dat meervoudig mannelijk stemrecht, segregatie en – oh ja – slavernij ook ooit ‘the law of the land’ waren. En bovendien kan je beide dames ervan verdenken bepaald niet over te lopen van tolerantie – een beetje ironisch gezien Bachmann luttele seconden eerder haar publiek nog op een les in ‘true tolerance’ had getrakteerd. Maar…

…Uh…

Nee, die gedachte is klaar, geloof ik.