Eén van de kleurrijkste supporters van Mitt Romney tijdens deze campagne was ongetwijfeld Donald Trump. Dat was – helaas voor Romney – niet alleen te wijten aan diens oranje tint. De excentrieke vastgoedmogol groeide namelijk uit tot één van de meest prominente figuren binnen de birther movement, een politieke groep die tot vandaag het burgerschap van president Obama in vraag stelt – ook nadat die in 2011 een kopie van zijn geboorteakte vrijgaf.
Nu staat Trump er wel om bekend op politiek vlak nogal onvoorspelbaar te zijn. In 1999 stapte hij over van de Republikeinse partij naar de Reform Party van Ross Perot, volgens sommigen om in 2000 een gooi naar het presidentschap te doen als onafhankelijke kandidaat. Onvrede over George W. Bush dreef hem in 2001 dan weer naar de Democraten – een vreemde zet voor iemand die de reputatie heeft conservatief te zijn in zowat alles behalve het huwelijk. In 2011 stapte hij weer over naar de Republikeinen maar of zijn ideologische zoektocht, zoals hij het zelf ooit omschreef daarmee afgerond is, valt nog te bekijken.
Het was dus weer even opkijken toen diezelfde Donald Trump twee weken geleden aankondigde dat hij iets te melden had dat – althans volgens hem – de koers van de verkiezingen zou kunnen veranderen. CNBC-pundit Douglas Kass ging zover te suggereren dat de tycoon echtscheidingspapieren van de Obama’s in handen had gekregen. De media reageerde evenwel lauw op de aankondiging.
Het zou immers niet de eerste keer zijn dat The Donald zich liet voorbijsteken door de verwachtingen die hij zelf had gecreëerd. Zo had hij voor de Republikeinse nationale campagne in augustus een “grote verrassing” beloofd. Ondanks mediaspeculatie dat het slechts een komische sketch betrof waarin hij een Obama-imitator zou ontslaan (een komisch doorslagje van zijn realityshow The Apprentice), bleef Trump volhouden dat het een bijzonder schouwspel zou worden. De act werd uiteindelijk wegens tijdsdruk geschrapt, waardoor de afgang voor Trump al bij al beperkt bleef eens uitlekte dat het inderdaad over een parodie op The Apprentice ging. En dan was er nog zijn eigen presidentiële campagne voor 2012 die hij aankondigde, weer introk, opnieuw aankondigde en tenslotte definitief opdoekte.
Ook dit keer draaide de zaak uit op een danige anticlimax. In een videoboodschap liet Trump weten dat hij 1 miljoen dollar zou schenken aan een goed doel naar keuze, voor degene die *drumroll please* de college transcripts van president Obama kon voorleggen. Het hoeft geen betoog dat die zoveelste birtherclaim – buiten wat wenkbrauwgefrons en een paar diepe zuchten – weinig deining veroorzaakte. Behalve dan misschien in de media, die de stunt onder meer omschreven als “a gigantic, pointless waste of time promulgated by a venal con artist”. De vraag is dan natuurlijk of Mitt Romney wel gebaat is bij de steun van iemand als Trump.
Al is dat nu misschien net het punt. Mitt Romney is een pragmaticus. Een man voor wie ideologie eerder een middel is dan een doel. Een middel dat flexibel genoeg moet zijn om met elke wind die uit de publieke opinie waait mee te draaien. Zijn partijgenote Christine O’Donnell sloeg in die zin onbedoeld de nagel op de kop toen ze Romney bejubelde voor zijn “consequente houding sinds hij van mening was veranderd”.
En laat dat nou net het probleem zijn voor Mitt Romney. Hij omschreef zijn doelgroep ooit als 50.1% van het electoraat waarmee hij doelde op het feit dat hij het niet eens hoefde te zijn met iedereen die hem steunde. En vice versa. Zolang er maar een meerderheid kan worden overtuigd. Als je daarvoor dan met elke wind moet meedraaien, is dat maar zo. Als je je daarvoor moet associëren met geïsoleerde samenzweringstheorieën zoals de birtherclaims ook.
Dan bevestigen dergelijke nontroversies het etch-a-sketch-imago dat Romney al heel de campagne achtervolgt. Het imago van een man die zich door veel zaken laat leiden in zijn queeste voor het Witte Huis – geld, bedrijfsbelangen, publieke opinie – zonder zich daarbij te laten hinderen door iets futiel als overtuigingen. Als Mitt het op 6 november dan toch tot president schopt, valt het af te wachten welke Mitt dat zal zijn. En voor hoe lang.
Oh My God, Like, Totally 